5.

- 4 lata..tyle czekałem na chociaż jedną wiadomość od Ciebie, a Ty milczałaś. Jak mogłaś mi to zrobić? Myślisz, że nie cierpiałem? – jego głos się łamał.

- Cristian ja...

- Byłaś dla mnie wszystkim. Liczyłem, że założymy rodzinę i już na zawsze będziesz tylko moja. Kochałem Cie.. – z moich oczu popłynęły łzy. Wiedziałam, że cierpi. Oboje cierpimy, ale czasu nie cofnę. – powiedz mi dlaczego? Dlaczego nie wróciłaś? – popatrzyłam na niego i zobaczyłam łzy.

- Nie mogłam zniszczyć Ci życia..przepraszam. – odpięłam pas i wysiadłam z samochodu. Niestety tym razem siatkarz pobiegł za mną. Zatrzymał mnie gdy chciałam wejść do klatki.

- Moje życie nie jest takie same od kiedy wyjechałaś.

- Jeśli chcesz wiedzieć, to moje też nie było zbyt kolorowe. Cristan, darujmy sobie. Było minęło.

- Nie wierze, że z takim spokojem to mówisz.. Ty – która zawsze powtarzałaś jak bardzo mnie kochasz. Dlaczego stałaś się taka obojętna?

- Moje uczucia nigdy się nie zmieniły, ale wyjazd był jedynym rozwiązaniem…

- Rozwiązaniem czego?! – jeszcze nigdy nie podniósł na mnie głosu. Był zły. Dało się to zauważyć w jego oczach, chociaż usilnie starałam się na niego nie patrzeć.  – mam prawo wiedzieć. Jesteś mi to winna. Bianka, błagam!

- Daj mi odejść..proszę

- Dopiero wtedy kiedy powiesz, dlaczego zostawiłaś mnie samego.

- Chciałam byś był szczęśliwy…

- Byłem szczęśliwy! Ty byłaś moim szczęściem..

- Nie, ja nigdy nie potrafiłabym dać Ci prawdziwego szczęścia

- Jak możesz tak mówić? – napierał na mnie, a mi coraz ciężej było się przed tym bronić. Chciałam by schował mnie w swoich ramionach. Jednak stało się to, czego się najbardziej obawiałam. – nie taką Biankę pokochałem. Zmieniłaś się. – zostawił mnie samą. Patrzyłam jak czarny samochód odjeżdża i czułam, że moje serce łamie się na kolejne małe kawałeczki. Musiałam z kimś porozmawiać. Wybrałam tak dobrze znany mi numer i po kilku minutach chłopak otworzył mi drzwi.

- Przepraszam, że o tej porze. – ściągnęłam płaszcz i usiadłam na krześle.

- Daj spokój, i tak nie chodzę spać przed północą – postawił przede mną kubek z waniliową herbatą i czekoladki – wszystkiego najlepszego – uśmiechnęłam się słabo. Upiłam łyk herbaty

- Wysłał mi kwiaty i zaprosił na kolacje. Nie sądziłam, że ten dzień tak paskudnie się skończy.

- domyślam się, że poruszyliście ten temat?

- On to zrobił. Chciał wiedzieć dlaczego.. – znów zaczęłam się rozklejać

-…Dlaczego nie wróciłaś? – kiwnęłam głową – wiedziałaś, że to w końcu nastąpi.

- Zdawałam sobie z tego sprawę, ale to tak bardzo bolało, gdy widziałam łzy w jego oczach.

- To była dla was obojga ciężka sytuacja. Nie borę niczyjej strony, ale On ma prawo wiedzieć.

- Nie sądzisz, że lepiej by było gdyby zapomniał o tym ?

- A Ty byłabyś w stanie zapomnieć?

- Nie – puknęłam się w czoło za to głupie pytanie. – ale chce by był szczęśliwy

- Dlaczego podejmujesz decyzje za niego? To dorosły facet.

- To nie jest takie proste. Dla Włochów, rodzina jest najważniejsza, a ja mu tego nie dam

- Nie przekreślaj się..nigdy nie wiesz co może się stać.

- Już nic się nie stanie..chciałam wiedzieć czy Cristian nadal coś do mnie czuje. Dziś dał mi wyraźnie do zrozumienia, że już nie. Chociaż nienawiść to też uczucie prawda ?

- Bardziej bym się skłaniał tezie, że to żal.

- Zawsze znajdziesz łagodniejsze wyjaśnienie  - zaśmiałam się

- Mówią, że łatwo jest znienawidzić kogoś, kogo się kochało, ale to nie prawda. W waszym przypadku na pewno nie ma nienawiści. On Cie wciąż kocha, ale czuje się zraniony. – wzięłam ostatnią czekoladkę

- Co ja bym bez Ciebie zrobiła?

- Dobre pytanie, czasami sam sobie je zadaje – oboje zaczęliśmy się śmiać. Było po 2 w nocy, gdy wróciłam do mieszkania. Ta rozmowa bardzo mi pomogła i dała dużo do myślenia. Jednak obawiam się, że Cristian nie będzie chciał już ze mną rozmawiać.

Następnego dnia szybko się ogarnęłam i wyszłam na zakupy. Istne szaleństwo. Wszyscy biegają i kupują prezenty. Chyba też powinnam coś kupić Oskarowi. Tyle czasu już ze mną wytrzymuje, że powinnam się jakoś odwdzięczyć. Przeszłam chyba po wszystkich sklepach i nie znalazłam nic, co byłoby godne uwagi. Z pełnymi siatkami wróciłam do mieszkania. 

Wieczorem zaczął padać śnieg. Nalałam wina i siadłam na parapecie. Dlaczego to wszystko jest takie skomplikowane ? Po chwili ktoś zapukał do drzwi. Nie spodziewałam się żadnych gości na dwa dni przed świętami. Otworzyłam i wpatrywałam się w brązowe, pełne łez oczy Savaniego.  Czułam jak każda zła spływająca po jego policzku pali moje serce. Nie wiedziałam jak mam postąpić w tej sytuacji. Czy powinnam coś powiedzieć? Nie chce by cierpiał. Nie zasłużył na to.

- Cristian .. – poczułam jego gorące usta na swoich.

 ________________________
ahhh ! mamy kolejny rozdział :) myślę, że teraz będą pojawiać się częściej z racji, że już nigdzie się nie wybieram. Buziaki ;*